بخشش خود و دیگران

همه ما در زندگی خود دچار خطا و لغزش شده ایم و ممکن است در آینده هم دچار چنین خطاهایی شویم.بروز خطا در زمینه های شغلی و رفتاری اجتناب ناپذیر است.متاسفانه گاهی خطای کوچک شخص, حتی در زمان های بسیار دور ممکن است در ذهن فرد چنان بزرگ بنماید که تمام فکر و ذهن روزانه فرد را درگیر کند و با تکرار این حالات بصورت یک مشغله درآید و منجر به کاهش فرآیند خودآگاهی شخص گردد.در این وضعیت های روحی نامناسب ما لحظه اکنون و حال را فراموش می کنیم و برنامه و طرح مان را برای آینده از دست می دهیم.

 

برای اینکه به هنگام بروز خطا دستخوش چنین حالات روحی نامناسب یا وضعیت های مشابه نشویم,لازم است که برخورد مناسبی با لغزش و خطای خود و یا دیگران داشته باشیم.در این گونه موارد سرزنش بیش از اندازه خود نه تنها مشکل را حل نمی کند بلکه زمینه بروز اختلالات رفتاری را در فرد تشدید می کند.راه حل آسان است اگر و تنها اگر هنر بخشودن را تمرین کنیم و از اشتباه و خطای گذسته درس بیاموزیم و تا حد امکان از تکرار مجدد آن بپرهیزیم.

به طورکلی روحیه عدم گذشت و بخشش خود و دیگران به هنگام اشتباه,مانع از آزادی و رهایی فکر و ذهن فرد می گردد و درصورت مداومت چنین حالاتی با برهم زدن تعادل بافت های بدن به ویژه دستگاه عالی عصبی(مغز) و قلب باعث بیماری های جسمی نیز می گردد,درحالیکه با بخشیدن خود می توانیم ازادتر به زندگی خود ادامه دهیم.بخشش خود و دیگران باعث توازون عملکرد جسمی و ذهنی فرد می گردد و روابط شغلی و اجتماعی را بهبود می بخشد.